Tradycja zakorzeniona w sercach całej Wileńszczyzny

4 marca wspominamy ŚWIĘTEGO KAZIMIERZA, patrona Litwy i Polski. Na kilka dni place wileńskie zamieniały się w wielki Jarmark Kaziukowy, który od XVII wieku jest największym wydarzeniem ku czci świętego królewicza, syna Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Jarmark Kaziukowy na przestrzeni wieków jest symbolem pięknej i bogatej polskiej tradycji ludowej, jest najsłynniejszym wileńskim świętem. Na kiermaszowych straganach królują podwileńskie palmy, uwite rękami polskich palmiarek, tradycyjne piernikowe serca, wiklinowe kosze wyplecione przez miejscowych rzemieślników oraz inne dzieła twórców z całego kraju.

Więcej>>>


Wystawa-sprzedaż koszy plecionych ręcznie w MEW

Czapy faraona w Niemenczynie

Kilkadziesiąt koszy wyplecionych ręcznie z korzeni sosnowych jest do obejrzenia i kupienia w Muzeum Etnograficznym Wileńszczyzny w Niemenczynie. Ich właścicielką i wykonawczynią jest 62-letnia mistrzyni ze wsi Szyłany (gmina zujuńska) Irena Krupowicz. Wystawa-sprzedaż jest przedstawiona zainteresowanym w wersji online na stronie internetowej placówki muzealnej oraz Facebooku od „Kaziuka”, czyli 4 marca.

Jak opowiadała pani Irena, wszystkie kosze są wykonane ręcznie, a jako materiał do wyplatania unikatowych rękodzieł posłużyły korzenie sosen oraz co prawda, rzadziej, witki leszczynowe, które przedtem należało rozłupać. Wyroby z łupanej leszczyny nie wymagają żadnych środków impregnujących, bowiem w strukturze drewna leszczynowego są naturalne kwasy, garbniki i żywice skutecznie chroniące drewno przed skutkami oddziaływania atmosferycznego.

Więcej>>>


Borowa 15 – adres nowej polskiej szkoły na Antokolu

Nauka poprzez praktykę i logiczne myślenie

Wraz z początkiem marca ruszyły zapisy uczniów do wileńskich placówek oświatowych na 2021/2022 rok szkolny. Dobrą nowiną dla rodziców pragnących kształcić swe najmłodsze latorośle w języku polskim czy rosyjskim jest to, że na mapie instytucji edukacyjnych stolicy od niedawna widnieje jeszcze jeden adres – Szkoły Początkowej na Antokolu. Działająca już prawie rok szkoła z polskim i rosyjskim pionem nauczania mieści się w budynku przy ulicy Borowej (Šilo) 15, znajdującym się w tzw. strefie wizualnej Starego Miasta.

– Szkoła polska na Antokolu jest bardzo potrzebna, ponieważ po przeniesieniu w 2016 roku Gimnazjum im. Joachima Lelewela, legendarnej „Piątki”, do dzielnicy Żyrmuny (ul. Minties 3), ta część miasta całkowicie została pozbawiona polskiego szkolnictwa. Obecnie w pobliżu nie ma żadnej polskiej szkoły, do której w sposób bezpieczny i wygodny mogliby dojeżdżać uczniowie z takich miejscowości jak Dworczany, Wołokumpie czy Antowile.

Więcej>>>


Dzieje Kaziuków-Wilniuków w Lidzbarku

Od tych słów może człowiekowi serce pęknąć

Kaziuk z Wilna dziś wyrusza/ Już mu mało placów, parków/ Po mazurskich ruszył miastach/ I rozgościł się w Lidzbarku/ Dumnie Pałac lśni Biskupi/ Wśród potężnych polskich twierdz/ Tu się skarb największy kupi/ Tu się płaci ciepłem serc…

Tak było w ciągu minionych ponad 30 lat. Poeta wileński Aleksander Śnieżko, który bywał gościem święta Kaziuki- Wilniuki w Lidzbarku Warmińskim, podkreślił rzecz najważniejszą – „tu się płaci ciepłem serc”.

W ślad za Lidzbarkiem kaziukowe święto z biegiem czasu zaczęło rozszerzać swoją geografię, bywało we wszystkich miastach, gdzie w wędrówce powojennej znaleźli swe miejsce zamieszkania wilnianie i bardzo tęsknili do wszystkiego, co wiąże się z Ziemią Wileńską.

Więcej>>>


 

25 lutego 2021 roku odszedł do Pana STEFAN ŚWIETLIKOWSKI.

Urodził się 11 lipca 1939 roku w Wilnie w rodzinie Adeli (z domu Szaszkówny) i Józefa Świetlikowskich. Uczył się w Szkole Średniej nr 19 (dziś Gimnazjum im. Władysława Syrokomli). W 1968 roku ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Wileńskim. Pracował jako inspektor śledczy rejonu wileńskiego, później był sekretarzem odpowiedzialnym Komitetu Wykonawczego Rady Deputowanych Rejonu Wileńskiego. Był też prawnikiem Rady Samorządu Rejonu Wileńskiego. Po bezprawnym rozwiązaniu we wrześniu 1991 roku Rady i wprowadzeniu bezpośredniego zarządzania w rejonie wileńskim, został zwolniony z pracy. Pracował w Sejmie RL jako referent frakcji Związku Polaków na Litwie i był członkiem Głównej Komisji Wyborczej z ramienia ZPL, był też wiceprzewodniczącym tej komisji. Od 1993 roku pracował jako doradca mera rejonu wileńskiego, zastępca dyrektora administracji, następnie był dyrektorem administracji samorządu rejonu wileńskiego – aż do odejścia na emeryturę w roku 2007.

Więcej>>>


<<<Wstecz