Niedziela Miłosierdzia Bożego

Jezus daje nam siły na zachowanie człowieczeństwa

W pierwszą niedzielę po Wielkanocy w Kościele katolickim obchodzona jest Niedziela Miłosierdzia Bożego. W Kościele katolickim ustanowił ją w 2000 roku, w rocznicę kanonizacji siostry Faustyny Kowalskiej, św. papież Jan Paweł II.

Od Wielkiej Nocy przez cały tydzień gromadzili się wierni z Wilna, okolic i zagranicy w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, by pomodlić się przy obrazie Jezusa Miłosiernego – „Jezu, ufam Tobie”. W niedzielę, 24 kwietnia, nastąpiło uroczyste zakończenie Tygodnia Miłosierdzia w Wilnie.

Niedzielną Mszę świętą w języku polskim celebrował JE ks. bp Arūnas Poniškaitis. Biskup w kazaniu mówił m.in., że Ewangelia jest pełna wątków o miłosiernych rękach Jezusa, które „na wsze czasy zostały naznaczone śladami gwoździ – to nie było wygodne i bezbolesne miłosierdzie”. Jak powiedział kapłan, Jezus jest z przybitymi do krzyża rękoma bardziej wolny niż jakikolwiek człowiek przywiązany do dóbr doczesnych i przepychu. „Przybitymi rękoma Jezus bardziej niż ktokolwiek obejmuje każdego poniżonego” – identyfikuje się w pełni z cierpiącym. Biskup wspomniał także, że oprócz rąk Chrystus miał także przebite serce, „które otwiera tajemnicę Bożego Miłosierdzia”. „Z serca Jezusa wypływa życie, które jest darowane dla nas. Z serca Jezusa wytryska miłość, bez której nie miałyby znaczenia i przebite ręce. Nie mając miłości stajesz się nikim”.

Modlitwa o naszym sercu

Nawiązując do obecnej sytuacji geopolitycznej, kapłan podkreślił, że straszliwość wojny polega m. in. na próbach odczłowieczenia. Jego zdaniem, o zachowanie człowieczeństwa walczy żołnierz, ale także każdy z nas. „Dzięki Bogu zawsze mamy wsparcie z nieba: Jezus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał, dlatego krew i woda wypływająca z jego przebitego serca już nie są oznakami śmierci, lecz życia. Gdy wypowiadam: Jezu, ufam Tobie i przyjmuję Jego miłość tak, jak tylko dla mnie jest możliwe, zawsze otrzymuję wystarczająco dużo sił, by być człowiekiem według obrazu Bożego. Modlitwa św. Faustyny jest nie tylko o rękach, to jest modlitwa i o naszym sercu, to jest prośba o pozostaniu człowiekiem nawet w najtrudniejszych okolicznościach. Swoim miłosierdziem oczyść i ożyw nas Panie, niech nasze ręce czynią te wszystkie czyny miłości względem bliźniego, a naszym sercom daje natchnienie Twoje Miłosierdzie. Amen”.

Wilno – miasto Miłosierdzia Bożego

Kult Bożego Miłosierdzia zrodził się w mieście nad Wilią. Święto, które ustanowił papież Jan Paweł II dla katolików na całym świecie, po raz pierwszy było obchodzone 87 lat temu w Wilnie. Od tego czasu wizerunki Jezusa Miłosiernego rozprzestrzeniły się na całym świecie.

Obraz „Jezu, ufam Tobie” powstał na podstawie widzeń siostry Faustyny. Jego malowanie trwało od 2 stycznia do lipca 1934 roku. W jego powstaniu pośredniczył ks. Michał Sopoćko – to właśnie on zwrócił się z prośbą o namalowanie obrazu do wileńskiego artysty malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Kapłan pokrył także koszty namalowania obrazu i wziął go do swego mieszkania.

Pierwszym miejscem jego zawieszenia był korytarz klasztoru bernardynek przy kościele św. Michała, w którym ks. Sopoćko był rektorem. I zanim został wystawiony do czci publicznej minął prawie rok. 26 kwietnia 1935 r. w pierwszą niedzielę po Wielkanocy w krużgankach Kaplicy Ostrobramskiej w Wilnie obraz Jezusa Miłosiernego został wystawiony do publicznej czci. Niestety, po zakończonych uroczystościach obraz ponownie wrócił do korytarza przy kościele św. Michała – miejsca nieodwiedzanego gremialnie. Po raz drugi obraz został wystawiony publicznie 20 czerwca 1935 roku w uroczystość Bożego Ciała.

Przed 85 laty, 4 kwietnia 1937 roku, w Niedzielę Przewodnią, w Wilnie obraz „Jezu, ufam Tobie” został poświęcony. Za zgodą ówczesnego arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego dokonał tego ks. Sopoćko.

Kult szerzył się dynamicznie

W czasie II wojny światowej kult Miłosierdzia Bożego szerzył się bardzo dynamicznie. Jednak w ramach bezpieczeństwa 28 grudnia 1940 roku siostry bernardynki przeniosły obraz z prezbiterium w inne miejsce, a specjalna komisja utworzona przez abpa Jałbrzykowskiego zajęła się oceną i konserwacją obrazu. Określono, że „jest wykonany artystycznie i stanowi cenny dorobek w religijnej sztuce współczesnej”. W 1942 obraz wrócił na dawne miejsce w prezbiterium kościoła św. Michała i był otoczony czcią i kultem.

Po wojnie kościół św. Michała w 1948 roku został zamknięty, a klasztor bernardynek skasowany. Wyposażenie jego przewieziono do kościoła pw. Ducha Świętego i ulokowano za głównym ołtarzem. W 1951 roku obraz wykupiła od pracującej tam osoby Janina Rodziewicz. Po tym, gdy kobieta została skazana i zesłana na Syberię, obraz został ukryty na strychu u jej koleżanki. Po amnestii i powrocie z zesłania Janina wydobyła obraz z ukrycia i oddała go zaufanym osobom do restauracji, ponieważ po przebywaniu w nieodpowiednich warunkach uległ on nieznacznemu uszkodzeniu. Na przełomie lat 1955-1956 Rodziewicz przekazała obraz ks. Janowi Ellertowi, proboszczowi kościoła pw. Ducha Świętego.

W tym czasie przebywający w Białymstoku ks. Sopoćko usilnie starał się o zorganizowanie przetransportowania obrazu przez granicę na teren Polski i przekazanie do krakowskich Łagiewnik, by został umieszczony w ołtarzu w miejsce namalowanego obrazu przez Adolfa Hyłę w 1943 roku. Niestety, zaplanowana akcja się nie powiodła, obraz został na Litwie. Dalsze losy obrazu związane były z Białorusią – obraz trafił do Nowej Rudy.

Brawurowa operacja

Jesienią 1986 roku nastąpiła akcja wywiezienia obrazu z Nowej Rudy, w której wzięło udział kilka osób, wśród nich kierowca i siostry zakonne. Dokonali oni brawurowej operacji: przez otwór w ścianie na poddaszu udało się im zdjąć oryginał i zamienić go na kopię. Obraz od razu wywieziono do Grodna. Do Wilna, do kościoła pw. Ducha Świętego, przyniosła go jedna z sióstr Instytutu Matki Bożej Miłosierdzia. Szczęśliwie w tym czasie trwał remont świątyni i to mogło pomóc, by bez większego zainteresowania zawiesić go w jednym z bocznych ołtarzy.

W kwietniu 2003 r. obraz przekazano do gruntownej konserwacji, która odbyła się w kaplicy domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Wilnie. Konserwacji dokonała Edyta Hankowska-Czerwińska. Po czym obraz powrócił do kościoła pw. Ducha Świętego.

Niestety, nie było sądzone mu tu pozostać. Na mocy decyzji metropolity wileńskiego kard. Audrysa Juozasa Bačkisa 28 września 2005 roku do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego uroczyście wprowadzono pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego i nastąpiło jego odsłonięcie. W kościele pw. Ducha Świętego została umieszczona kopia obrazu.

* * *

W 2016 roku papież Franciszek ogłosił w Kościele Rok Miłosierdzia. Uwaga całego świata została znowu skierowana na Kraków, gdzie się odbyły Światowe Dni Młodzieży, poświęcone orędziu św. Faustyny, głoszonemu przez św. Jana Pawła II.

Natomiast w Wilnie w Roku Jubileuszowym odbyło się wiele przedsięwzięć akcentujących uczynki miłosierdzia. Przypomniano wówczas, że w tym mieście spotkali się dwaj wielcy apostołowie Miłosierdzia Bożego: bł. ks. Michał Sopoćko oraz św. Faustyna Kowalska, że tutaj został namalowany pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego pędzla Eugeniusza Kazimirowskiego, że tutaj Pan Jezus podyktował koronkę. W tym mieście pierwsze śluby złożyły kandydatki do Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego, które głoszą tajemnicę Bożego Miłosierdzia na całym świecie, a także posługują w wileńskim hospicjum i sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Wtedy też odbył się ogólnokrajowy Kongres Miłosierdzia, zwieńczony procesją ulicami miasta, podczas której był niesiony obraz Jezusa Miłosiernego. Natomiast w Czarnym Borze, w rejonie wileńskim, został konsekrowany – pierwszy na świecie – kościół pod wezwaniem bł. Michała Sopoćki.

W 2016 roku na Litwie otwarto także wystawę „Wilno – miasto Miłosierdzia”. Na wystawę składało się 16 plansz opatrzonych zdjęciami przybliżającymi najważniejsze miejsca w Wilnie i jego okolicach związane z Miłosierdziem Bożym. Fotografie wzbogacają cytaty z „Dzienniczka” św. Faustyny, pism bł. ks. Michała Sopoćki i św. Jana Pawła II. Autorami zdjęć byli fotografowie: Marian Dźwinel i Teresa Worobiej. Pomysłodawcą wystawy był ks. Mariusz Marszałek, sekretarz arcybiskupa Gintarasa Grušasa, koordynator Roku Miłosierdzia w Achidiecezji Wileńskiej.

Do realizacji przedsięwzięcia przyczynili się m. in. przewodniczący AWPL-ZChR, europoseł Waldemar Tomaszewski oraz starosta sejmowej frakcji AWPL-ZChR Rita Tamašunienė. Pierwsza prezentacja wystawy odbyła się w Senacie RP. Z inicjatywy europosła Tomaszewskiego zawitała również do Strasburga.

Inf. wł.

Na zdjęciu: w wileńskim Sanktuarium Miłosierdzia Bożego
Fot. Marlena Paszkowska

<<<Wstecz