Msza św. z okazji święta 13. Pułku Ułanów Wileńskich
Pamięci „trzynastaków”
25 lipca w kościele Matki Bożej Królowej Pokoju w Nowej Wilejce było sprawowane nabożeństwo z okazji święta pułkowego 13. Pułku Ułanów Wileńskich. Ofiarę Mszy św. w intencji zmarłych i poległych ułanów, ich rodzin i bliskich celebrowali księża Witalij Kisiel i Rimas Vinčaitis.
Na nabożeństwo przybyli: sekretarz Klubu Żołnierzy Armii Krajowej m. Wilna Edmund Szot, inicjator uczczenia pamięci przedwojennych ułanów st. ułan Jarosław Szostko z Fundacji Kieleckiego Ochotniczego Szwadronu Kawalerii im. 13. Pułku Ułanów Wileńskich, ułan Jarosław Miłosz z Fundacji „Oddział Kawalerii Ochotniczej im. 4. Pułku Ułanów Zaniemeńskich”, harcerze 26. Szczepu Harcerskiego im. 13. Pułku Ułanów Wileńskich, parafianie. Intencję Mszy św. niejako uzupełniały słowa refrenu z Liturgii Słowa Bożego „Cenna jest śmierć jego wyznawców”. W końcu nabożeństwa odśpiewano „Anioł Pański”.
Następnie odbył się apel harcerski. Do zgromadzonych harcerzy przemawiał Jarosław Szostko, który przedstawił krótką historię 13. Pułku Ułanów Wileńskich i jego święta pułkowego. Jak mówił, od 1922 r. pułk stacjonował w Nowej Wilejce i to właśnie ułani rozpoczęli budowę kościoła garnizonowego, a święto pułkowe obchodzone było 25 lipca w rocznicę zwycięskiej bitwy z wojskami bolszewickimi pod Janowem koło Sokółki w 1920 r. Na ręce wiceszczepowej Joanny Pietkiewicz przekazał w darze harcerzom płyty CD z pieśniami patriotycznymi i śpiewniki.
Jan Lewicki
Na zdjęciu: w pierwszej ławce (od prawej) – Jarosław Szostko, Jarosław Miłosz, Edmund Szot
Fot. autor
13. Pułk Ułanów Wileńskich
27 grudnia 1918, w majątku Pośpieszka pod Wilnem, z oddziałów konnych Samoobrony Litwy i Białorusi, sformowany został 1. Pułk Ułanów Wileńskich. W czerwcu 1919 otrzymał numer i nazwę. Był słynny ze służących w nim wielu tzw. „zagończyków”, do których zaliczał się także jego pierwszy dowódca mjr Władysław Dąbrowski ps. „Dąb”. Po wcieleniu Pułku do odrodzonego Wojska Polskiego, nadano mu nazwę 13. Pułku Ułanów, pomijając przydomek „wileński”. Pomimo tego od pierwszych dni swego istnienia nosił nieoficjalnie tę nazwę, podkreślając pochodzenie jego żołnierzy. Pułk wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, odznaczając się licznymi zagonami i rajdami na tyły przeciwnika. W końcu 1921 Pułk pełnił służbę na granicy z Litwą, a następnie przez krótki czas stacjonował w Głębokiem. Ostatecznie pod koniec 1922 został przeniesiony do Nowej Wilejki, gdzie przebywał do końca istnienia II RP. Pułk Ułanów Wileńskich przodował w wyszkoleniu bojowym, wykształceniu obywatelskim i dyscyplinie wojskowej wśród formacji kawaleryjskich. Od 1936 zaczęto kierować do niego wszystkich poborowych Tatarów polskich. Podczas uroczystego składania serca Marszałka Józefa Piłsudskiego na cmentarzu wileńskim na Rossie pełnił honorową asystę.